Kancelaria prowadzi kompleksową obsługę prawną firm i osób fizycznych, zarówno na zasadzie stałej współpracy, jak i prowadzenia indywidualnych spraw w większości dziedzin prawa. W codziennej pracy współpracujemy z rzeczoznawcami, doradcami podatkowymi, notariuszami i specjalistami z wielu dziedzin. Zapewniamy obsługę prawną w języku niemieckim i angielskim
Poruszamy się biegle w wielu obszarach prawa, istnieją jednak dziedziny, które dominują w działalności kancelarii. Należą do nich:
Absolwent Liceum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. W latach 2000-2005 odbył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W latach 2001-2003 studia socjologiczne na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W latach 2003-2004 stypendium zagraniczne na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Zurychu (Szwajcaria). W roku 2005 przyjęty na aplikację sądową.
W latach 2006-2009 odbył aplikację adwokacką przy Wielkopolskiej Izbie Adwokackiej, zakończoną egzaminem adwokackim. Praktykę prawniczą wykonuje od 2003 roku, najpierw w jednej z renomowanych kancelarii poznańskich, od 2010 roku we własnej kancelarii. W kancelarii zajmuje się głównie sprawami reprywatyzacyjnymi, nieruchomościami oraz obsługą procesu inwestycyjnego. Posługuje się językiem niemieckim, angielskim i francuskim. Prywatnie zajmuje go gra w tenisa, piłkę nożna i czytanie.
Kancelaria obsługiwała inwestora w procesie negocjowania kompleksowej umowy z generalnym wykonawcą inwestycji polegającej na budowie hali produkcyjno magazynowej z częścią biurową i socjalną. Prawnicy kancelarii wspierali inwestora w procesie wielomiesięcznych negocjacji i przygotowania dokumentacji. Wartość kontraktu przekracza 35 milionów złotych. Liderem zespołu była adw. Sara Til Dąbrowska.
Kancelaria podjęła się prowadzenia sprawy dotyczącej zasiedzenia przez współwłaściciela nieruchomości udziałów w nieruchomości, należących do innych współwłaścicieli. Prawo przewiduje taką możliwość, jednak zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie sądów utrwalił się pogląd, iż do zasiedzenia udziałów współwłaścicieli przez innego współwłaściciela konieczne jest zamanifestowanie przez niego wobec pozostałych współwłaścicieli woli władania nieruchomością ponad przysługujący mu udział. Trudność tego typu spraw polega na tym, iż takie czynności posiadacza samoistnego niebędącego współwłaścicielem jak dbanie o nieruchomość, opłacanie związanych z nią ciężarów, dokonywanie na niej nakładów, zazwyczaj prowadzą do stwierdzenia przez sąd, iż do zasiedzenia doszło – jednak nie w przypadku zasiadującego współwłaściciela. Wymienione czynności są przez sądy uznawane za niewystarczające, by doszło do zasiedzenia udziałów pozostałych współwłaścicieli. Sądy prezentują bowiem stanowisko, że współwłaściciele nieruchomości mają prawo, nie zaś obowiązek, wykonywać swoje uprawnienia właścicielskie, stąd ich (nieraz wieloletnia) bierność w zarządzie nieruchomością, a nieraz nawet całkowity brak zainteresowania nią, nie jest przesłanką do stwierdzenia zasiedzenia udziałów niedziałających współwłaścicieli przez współwłaściciela, który jest aktywny, sprawuje zarząd nad całą nieruchomością, niejednokrotnie wyłącznie ją zamieszkuje i czyni na niej nakłady. Brak jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego jednoznacznych wskazówek, w jaki sposób w takim stanie rzeczy współwłaściciel powinien uzewnętrznić zamiar władania nieruchomością dla siebie z wyłączeniem pozostałych współwłaścicieli, by skutecznie ją zasiedzieć. W związku z istniejącą luką kancelaria w prowadzonej sprawie zainicjowała postępowanie mające na celu uzyskanie stanowiska Sądu Najwyższego precyzującego, co może być przejawem samoistnego posiadania udziałów we współwłasności.
Kancelaria reprezentuje klientów w postępowaniach administracyjnych, których przedmiotem jest ustalenie odszkodowania za wydzielenie działki gruntu pod drogę publiczną. Procedurę przejęcia działki gruntu pod drogę publiczną przez Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego reguluje art. 98 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Za działki gruntu wydzielone w ten sposób ich właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu przysługuje odszkodowanie pomiędzy nim a właściwym organem reprezentującym podmiot publiczny, na rzecz którego przeszła własność nieruchomości. W przypadku, gdy nie dojdzie do takiego porozumienia, na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego, odszkodowanie ustala się i wypłaca według zasad i trybu obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości. Wysokość odszkodowania ustala się według stanu, przeznaczenia i wartości, wywłaszczonej nieruchomości w dniu wydania decyzji o wywłaszczeniu. Ustalenie wysokości odszkodowania następuje po uzyskaniu opinii rzeczoznawcy majątkowego, określającej rynkową wartość nieruchomości.
Biegli rzeczoznawcy ustalają wysokość odszkodowania na podstawie porównania transakcji nabycia nieruchomości drogowych. Kancelaria dowodzi, że przyjęty przez biegłych sposób wyceny jest błędny, ponieważ porównywane przez niego transakcje nie są transakcjami rynkowymi w rozumieniu ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wynika to z faktu, że nieruchomości stanowiące drogi docelowo mogą być wyłącznie własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. W ocenie kancelarii wartość nieruchomości powinna być określona przy wykorzystaniu cen transakcyjnych gruntów przyległych o przeważającym przeznaczeniu, co w konsekwencji przedkłada się na wyższą wartość odszkodowania.
