Kancelaria zajmuje się przygotowaniem niezbędnej dokumentacji celem uzyskania przez inwestora zgody na przeprowadzenie dużej inwestycji budowlanej w trybie Specustawy mieszkaniowej, ustawy znanej także jako Lex deweloper.
Ustawa z dnia 5 lipca 2018 r. o ułatwieniach w przygotowaniu i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących – bo taka jest jej pełna nazwa – daje inwestorom możliwość lokowania inwestycji niezależnie od postanowień planu miejscowego, a w niektórych przypadkach także i niezależnie od postanowień studium. Uzyskanie zgody na przeprowadzenie inwestycji w ramach Specustawy mieszkaniowej dokonywane jest w formie uchwały rady gminy, wydawanej na wniosek inwestora. Podjęcie przez radę gminy stosownej uchwały znacząco ułatwia etap uzyskiwania pozwolenia na budowę.
Stosowanie trybu przewidzianego w Lex deweloper, przy zachowaniu odpowiednich wymogów określonych w ustawie, stwarza dla inwestorów nowe, szersze możliwości w porównaniu do prowadzenia inwestycji w oparciu o warunki zabudowy lub zgodnie z postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Tagi: Lex Deweloper, Specustawa mieszkaniowa, plan miejscowy, warunki zabudowy, uchwała rady gminy, prawo administracyjne, pozwolenie na budowę
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uwzględnił wniesioną przez kancelarię skargę na miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony w 2001 roku przez Miasto Złotów.
Kancelaria reprezentowała właściciela nieruchomości gruntowej w sprawie dotyczącej niekorzystnych postanowień planu miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony w 2001 roku formalnie przeznaczył nieruchomość klienta na cele mieszkalno-hotelarskie, lecz jednocześnie w praktyce uniemożliwił zabudowę terenu ze względu na szczegółowe postanowienia planu. Uchwalenie planu nie zostało przy tym poprzedzone uchwaleniem studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Sąd uznał za słuszną argumentację kancelarii i stwierdził nieważność zaskarżonego planu miejscowego w całości.
Kancelaria podjęła się reprezentacji właściciela nieruchomości gruntowej w sprawie dotyczącej niekorzystnych postanowień planu miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony w 2001 roku formalnie przeznaczył nieruchomość klienta na cele mieszkalno-hotelarskie, lecz jednocześnie w praktyce uniemożliwił zabudowę terenu ze względu na szczegółowe postanowienia planu. Uchwalenie planu nie zostało przy tym poprzedzone uchwaleniem studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.
W imieniu właściciela nieruchomości kancelaria, po bezskutecznym wezwaniu rady miasta do usunięcia naruszenia prawa na podstawie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym skierowała skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego domagając się stwierdzenia nieważności uchwały.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uwzględnił wniesioną w imieniu klienta kancelarii skargę na miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony w 2016 roku przez Miasto Wągrowiec. Nieruchomość, której dotyczy spór, została w planie miejscowym przeznaczona pod zabudowę usługową, jednak ze względu na ograniczenia w dostępie do drogi publicznej określone w planie niemożliwe było uzyskanie pozwolenia na budowę dla tej nieruchomości. Sąd podzielił przedstawioną w skardze argumentację, że zapisy planu miejscowego nie mogą uzależniać dostępu działki do drogi publicznej od wybudowania przez gminę drogi w przyszłości, a jednocześnie zakazywać korzystania z przyległej do działki innej drogi publicznej. Stwierdzając nieważność przepisów zaskarżonego planu miejscowego wskazanych w skardze, sąd umożliwił korzystanie z nieruchomości klienta na cele budowlane, zgodnie z przewidzianym w tym planie miejscowym przeznaczeniem pod zabudowę usługową.
Kancelaria podjęła się reprezentacji właściciela nieruchomości gruntowej przeznaczonej pod zabudowę, w sprawie dotyczącej niekorzystnych postanowień planu miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony w 2016 roku przeznaczył nieruchomość klienta pod zabudowę usługową, lecz nakazuje zjazd z działki przez planowaną drogę dojazdową, która nie istnieje i nie wiadomo kiedy zostanie przez gminę wybudowana. Pomimo przeznaczenia nieruchomości pod zabudowę usługową w planie miejscowym, inwestycja stała się niemożliwa do realizacji ze względu na faktyczny brak dostępu do drogi publicznej. W imieniu właściciela nieruchomości kancelaria skierowała do rady miejskiej wezwanie do usunięcia naruszenia prawa na podstawie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym. Jeżeli organ gminy nie zmieni we właściwy sposób treści uchwały, konieczne stanie się wystąpienie ze skargą do sądu administracyjnego.
Po przeprowadzeniu rozprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uwzględnił skargę wniesioną przez kancelarię i stwierdził nieważność w całości uchwały Rady Miejskiej w Złotowie nr IV/22/07 z dnia 30 stycznia 2007 roku. Unieważnienie planu miejscowego wynika z faktu, że jego są niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa, sprzeczne ze studium uwarunkowań i kierunków rozwoju przestrzennego gminy oraz zasadami racjonalnej gospodarki przestrzennej i ładu przestrzennego. Po otrzymaniu pisemnego uzasadnienia wyroku będzie można stwierdzić, które z zarzutów skargi zostały uwzględnione przez Sąd. Z zadowoleniem można już teraz przyjąć fakt, że uwzględniono legitymację czynną skarżącego, który nabył własność nieruchomości już po wejściu w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (art. 101 ustawy o samorządzie gminny). W tym zakresie potwierdzony został pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w wyroku z dnia 8 lipca 2014 roku II OSK 3005/12.
Wyrok WSA w Poznaniu jest nieprawomocny.
W imieniu właścicieli nieruchomości kancelaria rozpoczęła działania zmierzające do uzyskania odszkodowania od Miasta Poznań. Nieruchomość po wprowadzeniu nowego miejscowego planu zagospodarowania na przestrzennego utraciła przeznaczenie pod zabudowę mieszkalno-usługową, przewidziane w planie miejscowym ogólnym zagospodarowania przestrzennego miasta Poznania z 1994 roku, przez co znacząco straciła na wartości. Ostatecznie – niezależnie od zapisów wprowadzonego planu miejscowego – nieruchomość wywłaszczono na podstawie tzw. specustawy drogowej, a właścicielowi wypłacono odszkodowanie jak za działkę pozbawioną możliwości zabudowy. Po przygotowaniu przez rzeczoznawcę majątkowego operatu szacunkowego, kancelaria złożyła wniosek o wypłatę odszkodowania przysługującego na podstawie art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym na kwotę ponad 600 tysięcy złotych. Jeżeli miasto nie zdecyduje się dobrowolnie wypłacić odszkodowania, konieczne będzie wniesienie do sądu pozwu o zapłatę przez Miasto Poznań odszkodowania za rzeczywistą szkodę poniesioną w związku z uchwaleniem planu miejscowego.
Kancelaria zawarła umowę z nowymi klientami na prowadzenie sprawy dotyczącej naruszenia interesu prawnego przez uchwałę Rady Miejskiej Z. w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Uchwalony plan miejscowy narusza m. in. art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, gdyż nie zawiera obligatoryjnych element,ów treści. Jednocześnie plan nakazuje rozbiórkę nieruchomości klientów, czym narusza przysługujące im prawo własności. W związku z tym, zgodnie z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym, została złożona skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego z żądaniem unieważnienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Często zaskarżenie planu miejscowego jest jedynym ratunkiem przed władczym działaniem gminy uniemożliwiającym korzystanie z nieruchomości w dotychczasowy sposób.
Kancelaria podpisała kontrakt na obsługę prawną inwestycji budowlanej z budżetem o wartości kilkunastu milionów złotych realizowanej w systemie „zaprojektuj i wybuduj”. Zakres działań naszych prawników polega na pełnym wsparciu inwestora w relacjach z generalnym wykonawcą, kierownikiem budowy, projektantami i nadzorem inwestorskim. Z jednej strony istotne jest profesjonalne opracowanie i negocjowanie kontraktów, z drugiej nadzór nad procesem inwestycyjnym i reagowanie w sytuacjach, które mogłyby w przyszłości skutkować sporem sądowym. Korzystanie ze wsparcia prawnego od samego początku procesu inwestycyjnego pozwala na uniknięcie szeregu błędów i zapobiega prowadzeniu niepotrzebnych postępowań sądowych lub arbitrażowych.